24-08-2021

Zo de vakanties lopen alweer op zijn eind en iedereen komt weer terug op het werk. Ik ging ook vorige week weer aan de slag, maar lang heeft het niet geduurd. Toen ik donderdag, mijn tweede werkdag, van mijn werk terugreed ben ik met de scooter uitgegleden en heb daarbij mijn sleutelbeen gebroken. 

Hoe kon dit gebeuren? Licht het aan mijn rijstijl, licht het aan de scooter, licht het aan de infrastructuur? Ik denk dat het gewoon vette pech is geweest. Het is d hele zomer al wisselvallig. Zo ook deze dag. Het heeft wat geregend, maar het was droog toen ik naar huis toe reed en de zon scheen. Je had nog wel veel natte plekken en het was best slipperig op de riooldeksels. Ik was voorzichtig en zo goed als thuis. Nog even de stoep op, pad af en ik was thuis. Toen trad het noodlot toe. Ik stond bijna stil om de bocht te nemen de stoep op toen opeens de scooter onder mij vandaan gleed. Normaal slip de scooter wel over een blaadje of zo maar heeft hij ook gelijk weer grip. Nu was dat niet. Hij gleed weg en ik belande vol op mijn rechter schouder. Bam.

Ik moest wel even op adem komen en bleef even liggen. Een paar vrouwen kwamen van de speeltuin en vroegen hoe het met mij ging. Ik zei slecht. Ze vroegen of ze een ambulance moesten bellen, maar nadat ik een beetje bekomen was van de klap, kroop ik wat op. Ik moest flink naar adem happen en voelde dat ik mijn rechter arm strak tegen mijn lichaam moest houden. Toen wist ik dat ik mijn sleutelbeen gebroken had. 

Er kwam een auto aanrijden en bleef achter mij staan. De twee vrouwen vroegen nogmaals of ik hulp nodig had en waar ze mee konden helpen. Ik gaf aan dat ik de scooter van de weg wilde hebben en vroeg of ze konden helpen de scooter rechtop te zetten. Maar de ene vrouw had een slechte rug en de ander was een oude vrouw, zij probeerde de achterkant omhoog te krijgen.  Ze vroegen de man in de auto ook om te helpen, maar deze heb ik niet gehoord of gezien. Toen ik mijn scooter rechtop had gezet, bleek mijn scooter het nog te doen en besloot ik de laatste meters 'gewoon' naar huis te rijden. Een paar meters verder kwam ik nog twee buurvrouwen tegen. Zij wilde mij ook helpen met de scootwr naar huis te brengen, maar zo eigenwijs als wat zei dat het mij wel zou lukken. Ik heb daarna met mijn scooter verder naar huis gereden. Het was wel even een uitdaging om de scooter in de voortuin te krijgen met de verhoging, maar in tweede instantie is het gelukt. Alleen op de standaard trekken was echter onmogelijk. Ik weet wat mijn grenzen zijn en met een gebroken sleutelbeen is een scooter op zijn standaard trekken echt geen goed idee. Gelukkig heeft hij ook een zijstandaard. 

Omdat mijn vrouw nog in haar herstel zit van een gebroken pols, kan zij nog geen auto rijden. We vroegen de buurvrouw of zij ons naar de Eerste hulp wilde brengen, dat wilde zij wel. Ik belde mijn moeder op omdat zij mij eerder had proberen te bereiken op het werk. Ik gaf aan dat ik naar het ziekenhuis moest en zij gaf ook aan ons weg te willen brengen. Ik koos ervoor dat mijn moeder ons wegbracht, want ik verwachtte wel dat ze zou blijven maar dat bleek niet zo te zijn. Met al die achterlijke en niet bewezen maatregelen wilde ze niet blijven. Het zou te veel zijn. We werden erop gewezen dat het erg druk was en wel een tijdje kon duren. Bij eerste controle bleek wel duidelijk dat de sleutelbeen gebroken was, verder had ik last van mijn linkerduim. Maar dat viel mee en was absoluut niet gebroken. Na een röntgenfoto en een sling konden we na 3,5 uur mijn moeder weer bellen om ons op te halen.

Morgen zou het ziekenhuis bellen nadat het medische team beraad had gepleegd. De eerste nacht was beter dan ik had verwacht. De volgende dag belde de arts mij op en bood mij de keus voor een operatie of niet. Na twee jaar is er nagenoeg geen verschil. Mensen die erg actief zijn kiezen vaak voor een operatie omdat je dan een stuk sneller weer kan trainen. Er is wel een risico op infectie, bloedingen en je krijgt een groot litteken. We besloten om hier maandag op terug te komen. Het is te vroeg om hier een keus over te nemen. 

Het weekend stond vooral in teken van spierpijn aan de hele rechterkant van mijn lichaam. Ook merk uk dat ik enorm veel last heb van zweethanden. Ik kan hier niets over terugvinden. Ik heb veel opgezocht over een gebroken sleutelbeen. Het duurt zo'n 8 weken voordat je weer alles kan doen. Nog geen zware belasting, trouwens. De eerste 2 weken zijn het moeilijkst. De eerste 4 weken zijn  vvoor je lichaam om de trauma te verwerken en hierna begint pas de herstelfase. Na 4 weken zal pas het bot beginnen te helen en naar elkaar groeien. Dit kan dan wel tot week 6 of 8 duren. Ik voel dit weekend ook last aan de rechterkant van mijn hoofd, mijn ribben, stijve nek en mijn schouderblad. Ook mijn rechter knie heeft een klap gehad. Klopt ook wel want mijn kleding zat vanaf mijn schoen totaan mijn schouder onder de zwarte vettige vuil van de straat. Ik heb echt mijn val letterlijk gebroken met mijn schouder. Ik merk na het slapen dat alles verdoofd is, heerlijk totdat je moet bewegen. De nachten na de eerste wordt ik vaak wakker en wordt geplaagd door een mug. Het is vooral lastig om een houding te vinden die het minst vervelende gevoel geeft. Ook krijg ik soms een sterk branderig gevoel in mijn schouder, verdoofd, koud gevoel en een soort gevoel van een dikke knoop die op de schouder drukt.

Vaak van houding wisselen en heel langzaam kleine bewegingen helpen bij het zoeken naar je meest ontspannen houding. Ik moet ook vaak mijn hoofd bewegen om te voorkomen dat mijn nek vast gaat zitten. Het kraakt ook een beetje. Ik laat me volledig leiden door mijn gevoel en niet alle hints op sites en, ja inderdaad, dokters. Ik heb niet constant mijn Sling om en laat af en toe mijn arm wel op een kussen steunen. Ik merk wel dat ik nog veel mijn arm strak langs mijn lichaam houd en met ondersteuning en lopende hand op buik of been laat ik mijn arm af en toe even ademen. Vaak geeft dit wel een beklemmend gevoel in mijn schouder, maar het voelt zo lekker en wanneer je je arm weer terugbrengt is dat beklemmende gevoel ook weer weg. Bij mij helpt het ook om af en toe een soort van holle rug te maken, daarmee ontspan je even de spieren aan de voorkant van je schouder. Al met al is het belangrijk dat je de spieren kan ontspannen. In welke houding dan ook. Bij een kussen achter mijn rechter schouder voel ik druk, dat is vervelend. Regelmatig leun ik dan even voorover. 

Maandag heb ik geen telefoontje ontvangen uit het ziekenhuis en online zag ik ook geen afspraak meer staan na vrijdag. Maakt mij ook niet uit want ik heb geen haast, dus waarom zou ik een operatie doen als het niet nodig is. Niet stuk maken als het niet nodig is, toch.

Het is nu dinsdag en bijna een week voorbij. Ik slaap nog niet door, met allemaal kussens is het lastig om een goede houding te vinden. Ook zweet ik enorm waardoor de kussens halverwege de nacht al doorweekt zijn. Ik merk dat het slapen op mijn linkerzij op een hoge kussen het lekkerst ligt. Gisteren ook heel veel op mijn computerstoel gezeten. Heerlijk, want je kan constant een andere houding aannemen zonder steun in te leveren. Beter dan de bank, waar ik nu alweer uren op zit. Ik moet straks maar weer even lopen. Even naar de wc. 

Pijnstillers heb ik vandaag nog niet genomen. Maar straks toch wel even doen. Het werkt toch verzachtend waardoor het bewegen beter gaat.

Zo dat was een flink verhaal. Tijd om er een eind aan te breiden. Ik hoop hiermee ook mensen te helpen die een sleutelbeen breken. Heb geduld, de last wordt alleen maar minder. Wees voorzichtig en doe alles rustig aan.

Tot de volgende keer, dan zijn we er weer