12-11-2022
Afgelopen maandag zou ik gaan meelopen met VOV. Om 5:45 ben ik van huis vertrokken en om 6:05 was ik alweer thuis. Met een gebroken enkel, maar dat zou later blijken. Wat is er gebeurd? Dat zal ik vertellen.
Zoals jullie weten heb je in Amsterdam zo een stom Snorfietsbeleid binnen de ring. Ik moest nu naar de nieuwe uilenburgerstraat in het centrum. Op zich niet zo erg, want ik moet over het grootste gedeelte over het fietspad en het is zo vroeg, dat er geen Handhaving is. Normaal rijd ik over de Haarlemmerweg omdat je niet op het fietspad mag van de Vening Meiniszlaan binnen de ring. Maar omdat er geen Handhaving is zo vroeg, koos ik om toch de Vening Meiniszlaan te nemen. Alles ging goed tot de brug voor het viaduct van de trein.
Nadat ik vanaf de Fockstraat over het fietspad ben gereden en aan het eind door de vervelende S-bocht weer de weg op rijd, hebben ze de autorijbaan en het fietspad met een hoge witte drempel op de witte lijn gescheiden. Toen ik dit in de gaten kreeg was het al te laat. Ik reed tegen de rand op en belande met 1 wiel links van de srempel en 1 wiel rechts van de drempel en kon de scooter niet meer recht krijgen en schoof de scooter onder mij vandaan en ik schoot van de scooter af. Hierbij raakt mijn voet klem tussen de rand en de scooter. De rand was zo hoog dat mijn voet omklapte en los schoot en de scooter op de rand bleef liggen en niet op mijn voet klem onder de scooter bleef liggen. Maar het geluid en de pijn was duidelijk, dit was weer goed mis. Er kwam een auto aanrijden en ik hoopte maar dat hij me zag in het donker. Ik had wel mijn gele jas aan en ik zag dat de verlichting van de scoooter ook nog brandde. De automobilist stopte en vroeg wat er was gebeurd en of hij kon helpen. Ik zei dat ik gevallen was en dat hij zeker kon helpen. Eerste de weg maar vrijmaken, dus hij heeft scooter opgeraapt en later tegen een lantaarnpaal vastgezet. Ik zag mijn pet en koptelefoon een meter verderop liggen, heb deze gepakt en ben naar een muurtje gestrompeld en daarna heeft hij mij naar huis gebracht. O ja, ik heb ondertussen Louise gebeld en gezegd dat ik weer naar huis toe kom. Deze was niet blij. Ze was al helemaal opgefokt omdat er mensen kwamen om met de tuin te beginnen. Zo rond 9:00 heb ik mijn moeder gebeld of zij mij naar het ziekenhuis kon brengen. Ze gaf wel aan dat de hulp zou komen dus ze kon niet blijven, maar wilde mij wel naar het ziekenhuis brengen. Een uurtje later kwam ze aan met 2 krukken die ik mag gebruiken. Ik had mijn tablet mee en zei dat ik mee niet zou vervelen, "ik vermaak mij wel".
In het ziekenhuis leek het erg rustig te zijn. Er zaten 2 mensen in ee wachtkamer en binnen een kwartier werd ik al naar binnen geroepen. Er werd gevoelt en gekeken naar de enkel en hij was behoorlijk dik. Ze vroeg of ik nog ergens anders last of pijn had, zoals mijn nek of hoofd. Ook werd er gevraagd of ik een helm op had. "Nee, daar geloof ik niet in", was mijn antwoord. Ze ging er niet verder op in. Ik gaf aan dat ik ben gekomen voor een foto en gips. Na het onderzoek mocht ik dan ook gelijk door naar de radiologie voor foto's. Na drie voorgangers was ik aan de beurt. Drie foto's en klaar. Hierna mocht ik plaatsnemen op een bed in de behandelkamer. Hier kwam eerst een assistent, volgens mij, het resultaat van de foto's bespreken. Ik mocht foto's maken van de x-rays. Hierop was goed te zien dat ik een scheur heb on mijn kuitbeen en een punt is afgebroken van mijn scheenbeen. Hij sprak gelijk over opereren. Louise had al gezegd dat ik me niet moest laten opereren en al zeker geen bloedtransfusie. Later kwam er nog een dame met rode kleding bijstaan en kwam later ook nog een paar keer vragen wat er was gebeurd en of ik pijnstillers nodig had. Na een tijdje kwam zij mij vertellen dat ze toch voor de zekerheid nog een scan nodig hadden. Maar dat ik sowieso geopereerd moest worden om er geen last meer van te hebben. Ik zou anders mijn hele leven er last van hebben, het is tenslotte een gewricht waar je ook nog eens je hele gewicht op moet kunnen zetten.
Terwijl ik wachtte op de scan, wat bleek uit te lopen wegens wat spoed dingen, werd ik bezocht door twee vrolijke dames van de gips afdeling. Zij kwamen mijn been vast ingipsen met nylongips of zo iets. Het was een soort half hoog gips tot halverwege mijn kuit, omdat het toch geopereerd wordt. Ze kwam met blauw aanlopen en ik vroeg of ze ook rood had. Natuurlijk had ze ook rood, het was een gokje welke kleur ik wilde. Ergens had ze het best goed en was ik waarschijnlijk ook voor blauw gegaan, was het niet dat Louise had gevraagd om rood te nemen voor de "red wave". De verplegsters vroegen wat de reden was om rood te kiezen, was het Ajax? Nee, nadat ze zo hadden verloren van PSV? Toen kwam en voorzichting, of het was voor AZ. Nee, absoluut niet. "Maar ik wilde het eigenlijk niet zeggen, het is voor de red wave"! Ze keken mij verbaast aan. Ik leidde ze verder af met het filmpje van mij en de kleinkinderen van hoe we de schuur de dag ervoor verplaatst hebben. Het filmpje duurde precies net zo lang als dat ze nodig had om mijn been in te gipsen. Ze heeft ook het gips ingeknipt aan de voorkant en vroeg mij of ik wist waarom ze dat deed. Ik zei dat het was voor het opzetten van mijn enkel zodat het ruimte heeft. Ze was erg verbaasd dat ik dat wist. Ze zei, " ik wil niet dat je mij vannacht vervloekt als je been opzet". Toen ze klaar waren gingen ze weer terug naar de gipsafdeling en dook ik weer in mijn tablet. Na en tijdje kwam er een broeder die mij vroeg of ik zin in een broodje en koffie had. "Graag, broodje kaas en koffie. Heerlijk". Dat gaat er wel in om 14:30, vanaf mijn ontbijt om 05:15 vanmorgen. Hij zegt, "je betaalt het toch". Die zuster in rood kwam ook nog vragen of ik naar een stoeltje wil verplaatsen als ze het bed nodig hebben, maar op dat moment waren alle bedden vrij en was ik nog in mijn eentje. De hele dag heb ik er maar twee mensen gezien; een man met een verstuikte pols of zo iets, mocht met een sling naar huis en een meisje die was gevallen van een klimtoestel en volgens mij haar arm had gebroken. Verder heb ik niemand op de behandelafdeling gezien.
Net wanneer ik mijn brood op heb en mijn koffie aan het opdrinken ben, komen twee verplegers mij ophalen voor de scan. De scan ging ook erg goed. Twee keer met alleen mijn been in de tunnel, 6 keer heen en weer en ik was alweer klaar. Toen ik rechtop ging zitten stond de tafel nog hoog en schrok de verpleger. "De tafel moet eerst nog naar beneden". Ik lachtte en zei dat het niet slim zou zijn als ik nu vanaf een hoge tafel op de grond ga springen. Ze hadden me in een rolstoel gebracht en brachten mij terug naar de afdeling. Hier zei ik dat ik klaar was en naar de ingang kon worden gebracht. Mijn bed was ook al schoongemaakt. Ze ging het vragen en de zuster in rood gaf aan dat zij mij wel naar de ingang zal brengen. Ik heb ondertussen mijn moeder gebeld dat ik klaar was en nadat de zuster mij in de wachtkamer had achtergelaten, kwam er een jongentje voorbij en riep tegen zijn vader of moeder, "ik zag iemand in een rolstoel". Dat was erg grappig.
Het was inmiddels iets drukker nu. Een vrouw was aan het wachten op haar moeder waarschijnlijk, deze kwam uiteindelijk met een ambulance binnen. Een vrouw was aan het slapen in een hoekje en een stel bij het raam die druk aam het kletsen waren. Na een kwartier kwam mijn moeder aanrijden en bracht mij weer naar huis.
Thuis was Louise erg opgelaten en gestrest over de tuin. Ze gingen zo snel, stenen weggehaald, zand erbij gegooid en nu waren ze bezig met de schuttingspalen. Dit ging niet zoals Louise het wilde, het moest hoger en het terras liep schuiner dan ze wilde, ze liep ze steeds koffie en thee te brengen en hield ze constant in de gaten.
Gelukkig kwam deze dag ook weer ten einde en maakte ik mij op voor mijn eertste nacht met een gebroken enkel.
Tot de volgende keer, dan zijn we er weer
Reactie plaatsen
Reacties